Za każdym razem, gdy przekręcany jest kluczyk w stacyjce, musi nastąpić przeskok iskry, który spowoduje zapłon silnika. Aby to osiągnąć, cewka zapłonowa musi przetworzyć niskie napięcie z akumulatora samochodowego na wysokie napięcie, które jest potrzebne do przeskoku iskry na świecy zapłonowej. Aby silnik pracował niezawodnie i wydajnie, cewka zapłonowa musi w ciągu milisekund wytworzyć silny strumień mocy. Dzieje się tak dzięki połączeniu efektów elektryczności i magnetyzmu.
Gdy prąd elektryczny o napięciu około 12 V przepływa z akumulatora samochodowego przez cewkę zapłonową (która składa się z żelaznego rdzenia, cewki pierwotnej i wtórnej), wokół cewki pierwotnej wytwarza się pole magnetyczne. Gdy świeca zapłonowa wymaga wytworzenia iskry, układ zapłonowy zatrzymuje przepływ prądu do cewki pierwotnej. Pole magnetyczne wokół cewki pierwotnej ulega wówczas załamaniu, zwiększając wytwarzane napięcie do około 200 woltów. Cewka wtórna ma około 100 razy więcej zwojów niż pierwotna, więc kiedy pole magnetyczne zapada się w tym miejscu, wytwarza się napięcie 100 razy większe – około 20 000 woltów.
Ten proces – zwany indukcyjnością wzajemną – powoduje działanie transformatora w cewce zapłonowej. Wytwarza to wysokie napięcie potrzebne do przeskoku iskry na elektrodach świecy zapłonowej, która zapala mieszankę paliwowo-powietrzną.
